Europejskie Stowarzyszenie Wolnego Handlu

Członkowie stowarzyszeni:

Socjalistyczna Federalna Republika Jugosławii od 1964

Finlandia od 1973

Meksyk od 1975

Irak od 1975

 Rada Wzajemnej Pomocy Gospodarczej (RWPG)
- stworzona z inicjatywy Stalina podczas konferencji moskiewskiej w styczniu 1949 r. 

Cel - współpraca, mająca na celu szybki rozwój gospodarczy, industrializacja, wzajemna wymiana handlowa i technologiczna

Językiem  urzędowym ugrupowania był rosyjski

Siedzibą organizacji – Moskwa

Najwyższy organ stanowiący - Sesja RWPG z udziałem rządowych delegacji państw zrzeszonych

            organ wykonawczy - Komitet Wykonawczy RWPG w Moskwie, którym kierował przedstawiciel ZSRR

KOMITETOWI podlegały pozostałe struktury (komitety, sekretariat z komisjami i stałymi naradami branżowymi, instytuty naukowe)

KAŻDE z państw zrzeszonych w Radzie posiadało własne Stałe Przedstawicielstwo przy RWPG, na czele którego stał członek rządu w randze wicepremiera

ROZWÓJ ORGANIZACJI

1963 powstał Międzynarodowy Bank Współpracy Gosp. i do systemu wzajemnych rozliczeń wprowadzono rubla transferowego

w latach 70. współpraca integracyjna w ramach RWPG rozwijała się przede wszystkim w dziedzinie paliwowo-energetycznej, surowcowej, budowy maszyn, produkcji podstawowych towarów konsumpcyjnych, systemu transportu i komunikacji

Rozwiązana: 28 VI 1991

 EFTA
Europejskie Stowarzyszenie Wolnego Handlu
powstała na mocy Konwencji Sztokholmskiej (podpisanej w Sztokholmie
 6 stycznia 1960 r) przez: Austrię, Danię, Norwegię, Portugalię, Szwajcarię, Szwecję
i Wielką Brytanię.
Po wstąpieniu do Wspólnot Europejskich większość państw opuściła struktury EFTA. Obecnie członkami tego ugrupowania są Islandia, Liechtenstein, Szwajcaria i Norwegia

EFTA- etapy tworzenia:

1960 – styczeń – podpisanie Konwencji, maj – wejście w życie

1961 r. – przyłączenie Finlandii

1966 r. – wolny handel artykułami przemysłowymi

1970 – przyłączenie Islandii

1972 – Dania i Wielka Brytania opuszczają struktury ugrupowania z uwagi na członkostwo w EWG. Pozostałe państwa podpisują dwustronne Porozumienia o Wolnym Handlu z EWG

1977 – zniesienie barier w swobodnym przepływie towarów przemysłowych pomiędzy EFTA i EWG

1979 – podpisanie porozumienia o wolnym handlu z Hiszpanią

1985 - Portugalia opuszcza struktury ugrupowania z uwagi na członkostwo w EWG

1986 -  Finlandia uzyskuje pełne członkostwo w EFTA

1989  - rozpoczęcie rozmów o utworzeniu Europejskiej Przestrzeni Gospodarczej (późniejszym Europejskim Obszarze Gospodarczym)

1991 – wstąpienie do EFTA Liechtensteinu. Podpisanie porozumienia o wolnym handlu z Turcją

1992 – podpisanie w Oporto, w Portugalii porozumienia o utworzeniu Europejskiego Obszaru Gospodarczego. Porozumienia o wolnym handlu z byłą Czechosłowacją (Czechami i Słowacją – dodatkowy Protokół w 1993 r. po rozpadzie na dwa państwa), Polską, Rumunią i Izraelem

1994 – porozumienie o EOG wchodzi w życie. Nie obowiązuje Szwajcarii, która w referendum z 1992 r. odrzuciła uczestnictwo w Obszarze

1995 – Austria, Finlandia i Szwecja opuszczają organizację z uwagi na członkostwo w UE. Porozumienia o wolnym handlu z Litwą, Łotwą, Estonią i Słowenią

2001 – reforma konwencji sztokholmskiej na spotkaniu ministerialnym EFTA, podpisana w Vaduz (Liechtenstein). Wejście w życie z dniem 1 czerwca 2002 r.

EFTA podpisała szereg porozumień o wolnym handlu, m.in. z: Palestyną, Singapurem, Chorwacją, Jordanią, Libanem, Tunezją, Chile oraz Deklaracje o Współpracy m.in. z Mercosur-em

EFTA ściśle współpracuje z UE. Trzy kraje Stowarzyszenia (Islandia, Liechtenstein i Norwegia) wspólnie z 27 krajami UE tworzą Europejski Obszar Gospodarczy (ang. EEA, European Economic Area), który został powołany do życia w 1994 roku. Na terenie całego EOG obowiązują cztery wolności przepływu kapitału, dóbr, usług i osób. Szwajcaria postanowiła podpisać bilateralne umowy o współpracy z UE.
Poza współpracą z UE, EFTA zawarła porozumienia o wolnym handlu oraz współpracy z 20 państwami i obszarami terytorialnymi.

Liczba członków Wspólnot :

zwiększyła się w 1973 roku, gdy przyłączyły się Wielka Brytania, Dania i Irlandia. Kandydująca wówczas Norwegia nie przyłączyła się z powodu sprzeciwu swoich obywateli

Druga fala nastąpiła w latach 80. kiedy to do EWG przystąpiła Grecja (w 1981 r.), Hiszpania i Portugalia (w 1986 r.).

W 1985 r. miał miejsce jedyny przypadek opuszczenia Wspólnot: wystąpiła z nich autonomiczna część Danii – Grenlandia.

NRD stała się częścią Unii w momencie przywrócenia jedności z RFN w 1990 roku. – tzw. ciche rozszerzenie

Unia Europejska: wstąpienie  Austrii,  Szwecji i Finlandii. Norwegia ponownie odrzuca wniosek

1 maja 2004 roku nastąpiła czwarta fala, największe w historii rozszerzenie UE, wstąpiło do wspólnoty 10 krajów, czyli Estonia, Łotwa, Litwa, Polska, Czechy, Słowacja, Węgry, Słowenia, Malta oraz Cypr.

25 kwietnia 2005 roku Bułgaria i Rumunia podpisały traktat akcesyjny w Luksemburgu otwierający tym krajom drogę do wejścia do Unii Europejskiej 1 stycznia 2007 roku

 Państwami oficjalnie kandydującymi są Chorwacja, Turcja i Macedonia. http://pl.wikipedia.org/wiki/Unia_Europejska

Powstanie

Grupa początkowo nazywana była Trójkątem Wyszehradzkim rozpoczęła swa działalność w 1991 roku

W skład Trójkąta wchodziły:

Czechosłowacja, Polska i Węgry

Powstanie Grupy

Po rozpadzie Czechosłowacji 1993 r., „Trójkąt" przekształcił się w "grupę" , Czwórką Wyszehradzką - bowiem tworzą ją cztery państwa: Polska, Węgry, Republika Czeska i Słowacja.

 Instytucje V4

Współpraca Wyszehradzka opiera się wyłącznie na konsultacjach; na które składają się regularne spotkania na różnych poziomach (prezydentów, premierów, ministrów spraw zagranicznych itp.). Jedyną stałą instytucją Grupy jest założony przez rządy czterech państw w 1999 roku Międzynarodowy Fundusz Wyszehradzki z siedzibą w Bratysławie. Fundusz wspiera społeczeństwa krajów Czworokąta Wyszehradzkiego.

 Początki CEFTA

15 lutego 1992 r. prezydenci trzech państw podpisali w Wyszehradzie, symbolicznym mieście zjazdów królów polskich, czeskich i węgierskich, deklarację o współpracy.

Za najważniejsze osiągnięcia spotkania należy uznać:

            1) porozumienie w sprawie wspólnych celów, którymi są uzyskanie pełnej niezależności, rozwój demokracji i gospodarki rynkowej, prowadzące do ogólnoeuropejskiej integracji,

            2) deklarację w sprawie współpracy gospodarczej, kulturalnej, informacyjnej oraz w dziedzinie ochrony praw mniejszości narodowych;

            3) zharmonizowanie działań z instytucjami europejskimi, prowadzenie konsultacji w sprawach bezpieczeństwa oraz rozwój telekomunikacji z Europą Zachodnią.

Trudności, jakie powstały na drodze do urzeczywistnienia tej inicjatywy, pokonano na spotkaniu krakowskim, które odbyło się 6 października 1991 r. Uzgodniono na nim przede wszystkim pierwszoplanowy cel wszystkich trzech krajów, tj. stowarzyszenie ze Wspólnotami Europejskimi. Równocześnie po raz pierwszy zadeklarowano przyspieszenie prac nad zniesieniem barier we wzajemnych obrotach handlowych.

Następstwem deklaracji krakowskiej było spotkanie ministrów odpowiedzialnych za zagraniczną współpracę gospodarczą, które odbyło się w Warszawie 31 listopada 1991 r. Zadecydowali oni o rozpoczęciu negocjacji w sprawie liberalizacji handlu towarami przemysłowymi między trzema zainteresowanymi krajami.
21 grudnia 1992 r. podpisano w Krakowie Środkowoeuropejskie Porozumienie o Wolnym Handlu (CEFTA). 1 marca 1993 r. weszło ono w życie po procedurze ratyfikacyjnej przeprowadzonej w uczestniczących w nim krajach

Głównym celem Środkowoeuropejskiej Umowy o Wolnym Handlu jest ustanowienie najpóźniej do 1 stycznia 2001 r. strefy wolnego handlu między Czechami, Polską, Słowacją, Węgrami, Słowenią i Rumunią, zgodnie z art. XXIV GATT. Realizacji tego celu służą postanowienia dotyczące likwidacji barier taryfowych
i pozataryfowych dla handlu oraz uzgodnienia związane ze swobodnym przepływem towarów: zamówienia publiczne, pomoc państwa, ochrona własności intelektualnej, zasady konkurencji monopole państwowe itp. Umowa CEFTA nie przewiduje całkowitej likwidacji barier w handlu artykułami rolnymi 

Po przystąpieniu większości państw Cefty do Unii Europejskiej w 2004 i 2007 r., umowa ta straciła na znaczeniu. Obecnie członkami Cefty są Albania, Bośnia i Hercegowina, Chorwacja, Czarnogóra, Macedonia, Mołdawia, Kosowo (Tymczasowa Misja ONZ w Kosowie — UNMIK), Serbia.

Do CEFTA może przystąpić kraj, który:
1) jest członkiem GATT/WTO;
2) podpisał z UE umowę stowarzyszeniowa lub o tworzeniu strefy wolnego handlu dla dóbr przemysłowych;
3) został zaakceptowany przez pozostałych członków CEFTA

Polska w CEFTA

            Środkowoeuropejskie Porozumienie o Wolnym Handlu (CEFTA) zostało zawarte 21 grudnia 1992 r. między Czechosłowacją (od 1993 r. Czechami i Słowacją), Polską oraz Węgrami. Jego celem było utworzenie strefy wolnego handlu artykułami przemysłowymi i ochrona własnego rolnictwa państw członkowskich.

W momencie wstąpienia do Unii Europejskiej część państw wystąpi z CEFTA, a prowadzenie polityki handlowej przejmie na siebie Komisja Europejska.

Korzyści z umowy CEFTA

znaczny wzrost wymiany handlowej:

 w 1993 roku, kiedy porozumienie zaczęło obowiązywać, obroty handlowe Polski z krajami CEFTA wyniosły około 1,3 mld USD. W 1997 roku wzrosły do 4,4 mld USD, co - nawet uwzględniając stopniowe rozszerzanie się CEFTA (najpierw o Słowenię, następnie o Rumunię) - oznacza przeszło 3-krotne zwiększenie obrotów

Korzyści z umowy CEFTA (2)

zmianie uległa również struktura polskiego eksportu do krajów CEFTA

            Początkowo były to przeważnie surowce i półprodukty, obecnie dominują towary wysoce przetworzone, takie jak kosmetyki, wyroby przemysłu samochodowego czy żywność

W latach 1997-1999 zdecydowanie dominująca część obrotów towarowych Polski (93 - 97% eksportu i ponad 90% importu) przypadała na cztery główne ugrupowania rynków, a mianowicie: Unię Europejską (eksport 64,2 - 68,3%; import 63,9 - 65,6%); kraje b. ZSRR (eksport 13,7 - 17,3%; import 7,0 - 9,5%), kraje rozwijające się (eksport 5,3 - 7,7%; import 10,9 - 11,9%) i CEFTA (eksport 6,1 - 7,2%; import 5,8 - 6,4%).

Ugrupowania integracyjne w Europie

Historia MERCOSUR

7 marca 1990 r.w Buenos Aires prezydenci Argentyny Carlos Saula de Menema i Brazylii Fernando Collor de Mello podpisali porozumienie, w którym oba państwa przyjęły zobowiązanie utworzenia do 31 grudnia 1994 r. wspólnego rynku.

Do powstającego ugrupowania postanowiono zaprosić także sąsiadujące kraje Urugwaj i Paragwaj.

26 marca 1991 r. Argentyna, Brazylia, Paragwaj i Urugwaj podpisały w Asunción, stolicy Paragwaju, układ przewidujący powstanie subregionalnego ugrupowania o nazwie MERCOSUR - Wspólny Rynek Ameryki Południowej (Traktat z Asuncion/Tratado de Asunción)

Traktat dotyczy:

liberalizacji handlu

generalnych zasad pochodzenia produktów

rozwiązywania sporów

Przewiduje

wolny przepływ dóbr, usług i środków produkcji na obszarze czterech państw sygnatariuszy

zniesienie ceł i wszelkich ograniczeń pozataryfowych

wprowadzenie wspólnej polityki celnej (m.in. ustanowienie Wspólnej Taryfy Zewnętrznej) i handlowej

skoordynowanie polityki makroekonomicznej i legislacyjnej w zakresie objętym traktatem

Mercosur – struktura:

Rada Wspólnego Rynku - najwyższy organ, w skład którego wchodzą ministrowie spraw zagranicznych oraz ministrowie gospodarki, spotykający się przynajmniej raz do roku. W spotkaniach biorą także udział prezydenci tych państw. Radzie Wspólnego Rynku przewodniczą przemiennie państwa według kolejności alfabetycznej przez okres sześciu miesięcy.

Grupa Wspólnego Rynku - przedstawiciele ministerstw zagranicznych, gospodarki, wybranych sektorów gospodarczych oraz banków centralnych. Grupa czuwa nad przestrzeganiem Traktatu, nadzoruje przestrzeganie decyzji przyjętych przez Radę, proponuje konkretne środki dla realizowania celów oraz umów z krajami trzecimi.

Sekretariat Administracyjny (Montevideo, Urugwaj)

Wspólna Komisja Parlamentarna - składa się z parlamentarzystów poszczególnych krajów. Jej głównym zadaniem jest przyspieszanie harmonizacji prawa w obszarach objętych Traktatem.

 (2) Mercosur – struktura – organy dodatkowe:

Forum ds. Konsultacji ekonomiczno-społecznych

Trybunały – stałych przedstawicieli oraz ds. administracyjnych i pracy

Komisje, których prace dotyczą wybranych obszarów (np. Komisja ds. Handlu, której zadaniem jest monitorowanie prac nad rozwojem ugrupowania)

Trybunał Rozjemczy (zajmujący się także kwestiami rozwoju demokracji)

MERCOSUR

Rozwój ugrupowania

poprawki do Traktatu zostały wprowadzone na konferencji w Ouro Preto (Brazylia) w grudniu 1994 r. Zostały one zapisane w tzw. Protokole Dodatkowym do Traktatu z Asunción (Protocolo Adicional al Tratado de Asunción).

MERCOSUR przyznano osobowość prawną i określono jako wspólny rynek międzynarodowy, funkcjonujący w oparciu o reguły międzynarodowego prawa publicznego i cywilnego.

Stwierdzono, że MERCOSUR jako ugrupowanie może zawierać porozumienia i traktaty z innymi organizacjami lub państwami.

PROCES DEKOLONIZACJI

SOJUSZE WOJSKOWE

CACM

Wspólnota Andyjska

OAS

LAIA

FTAA

  NAFTA

  NAFTA - historia

  2 stycznia 1988 -  amerykańsko-kanadyjska umowa o wolnym handlu (Kanada – US Free Trade Agreement).

  W ciągu 10 lat miało nastąpić zniesienie ceł i ograniczeń, co w praktyce prowadziło do powstania całkowicie wolnego handlu.

  Umowa weszła w życie 1 stycznia 1989 roku.

  W kolejnych latach do umowy przystąpił Meksyk.

  Północnoamerykańska Strefa Wolnego Handlu pomiędzy trzema krajami została podpisana 7 października 1992 roku, w życie weszła blisko dwa lata później (po ratyfikacji przez parlamenty Kanady, Meksyku i Stanów Zjednoczonych) 1 stycznia 1994 roku.

  CELE

  osiągnięcie dobrobytu i rozwój krajów członkowskich

  dogodny klimat do inwestycji prywatnych

  stworzenie warunków politycznych służących rozwojowi wzrostu gospodarczego

  Kraje należące do NAFTA zniosły stawki celne w handlu wzajemnym, zachowując jednak autonomiczne stawki celne w handlu z krajami trzecimi.

  Cele powołania NAFTA

cele ekonomiczne:

  zachowanie dotychczasowej dominacji gospod USA

  zapewnienie efektywnej protekcji rynku

  Stabilizacja rynku

  ograniczenie nielegalnej migracji Meksykanów

  wzmocnienie rozwoju płd. Stanów USA Teksasu, Nowego Meksyku, Arizony, Kalifornii

  zniesienie ceł na towary przemysłowe

  dla Meksyku liberalizacja handlu była logiczną kontynuacją reform gospodarczych

  Cele c.d.

  cele polityczne

  zachowanie pozycji mocarstwowej USA wobec wzmacniającego się rynku europejskiego

  dla Kanady zrównoważenie kierunków współpracy mającymi uchronić przed dominacją USA

  scementowanie zmian zachodzących w Meksyku, stabilizacja sytuacji

  pozostałe cele

  wzmocnienie standardów zdrowotnych, bezpieczeństwa i ochrony środowiska

  standaryzacja narodowych przepisów i uregulowań

  równe traktowanie inwestorów krajowych i zagr.

  ochrona praw własności intelektualnej

  Rozwój  i efekty działania NAFTA

  wzrost handlu wzajemnego, szczególnie po stronie eksportu szybszy niż obroty całkowite NAFTA,  co świadczy o tym, że integracja spowodował raczej efekt kreacji niż przesunięcia handlu

  stymulacja wzrostu gospodarczego

  redukcja ryzyka inwestycyjnego w Meksyku

  nowe miejsca pracy w wyniku inwestycji

  skutki pozaekonomiczne: zapobieganie niszczeniu środowiska i dalszej koncentracji przemysłu przy granicy amerykansko-meksykańskiej.

  rozwój technologiczny Meksyku

  wpływ na rozwój pluralizmu politycznego i demokracji w Meksyku

  SPARTECA
( South Pacific Regional Trade and Economic Cooperation Agreement)

  zawarte w lipcu 1980 roku w Tarawie, stolicy Kiribati( weszło w życie w 1981 r., w Australii w 1982 r.)

  porozumienie to jest przykładem integracji między krajami rozwiniętymi a rozwijającymi

  do krajów wysoko rozwiniętych w tym regionie należy Australia i Nowa Zelandia

  do drugiej grupy należy dziesięć słabo rozwiniętych mikropaństw: Fidżi, Kiribati, Nauru, Niue, Samoa Zachodnie, Tonga, Tuvalu, Vanuatu, Cooka, Wyspy Salomona.

 
Główne cele SPARTECA:

  osiąganie stopniowo bezcłowego i nie ograniczonego innymi barierami handlowymi dostępu do Australii i Nowej Zelandii dla jak najszybszego zakresu produktów eksportowych przez mikropaństwa,

  przyspieszenie rozwoju mikropaństw, głównie przez ekspansję i dywersyfikację ich eksportu do Australii i Nowej Zelandii,

  promocje inwestycji na terytorium małych państw

  rozszerzenie współpracy gospodarczej, przemysłowej i w dziedzinie rolnictwa

(zarówno w relacji Australia i Nowa Zelandia – mikropaństwa, jak i wzajemnej małych państw, dzięki pomocy ze strony Australii i Nowej Zelandii)

  Założenia Sparteca:

  Nowa Zelandia : bezcłowy i swobodny dostęp dla wszystkich produktów wytworzonych na terenie Krajów Wyspowych

  Australia : bezcłowy i swobodny dostęp dla wszystkich produktów wytworzonych na terenie Krajów Wyspowych (wyj.cukier)

  Eliminacja barier celnych

  lista negatywna - stworzona przez Australię i Nową Zelandię lista towarów, które nie podlegają preferencjom w handlu, np. limonki, krem kokosowy, odzież
lista pozytywna – towary, które podlegają preferencjom

  Rys historyczny asean

  Do 1983 w działalności ASEAN wyróżnia się 3 okresy:

  1967-74 dominacja problematyki politycznej (m.in. w 1971 Deklaracja ZOPFAN - strefa pokoju, wolności i neutralności)

  1974-79 dominacja problematyki ekonomicznej (szybki rozwój form integracyjnych, współpraca gospodarcza z rozwiniętymi krajami Pacyfiku - Japonią, Australią i Nową Zelandią)

  od 1979 ponownie dominacja problematyki politycznej związanej z ekspansją komunizmu na Półwyspie Indochińskim.

  Dokumenty ASEAN:

  Deklarację o jedności ASEAN (Declaration of ASEAN Concord)

  Układ o przyjaźni i współpracy (The Treaty of Amity and Cooperation)

- oba powyższe dokumenty uchwalono na wyspie Bali, w 1976 r.

  W 2003 roku przyjęto Deklarację ws. Jedności ASEAN II (Bali Concord II), w której liderzy zobowiązali się do utworzenia do 2020 roku Wspólnoty ASEAN (ASEAN Community)

  ASEAN+3  - rozpoczęła się w grudniu 1997 r. nieformalnym spotkaniem przywódców państw ASEAN

       Chińskiej Republiki Ludowej, Republiki Korei i Japonii w czasie drugiego, nieformalnego Szczytu ASEAN w Malezji. Sformalizowane -  w 1999 r. poprzez wydanie Wspólnego Oświadczenia ws. Współpracy w Azji Wschodniej.

      Państwa ASEAN+3 regularnie odbywają spotkania i konsultacje w formie szczytów, spotkań ministerialnych, wyższych urzędników i spotkań eksperckich. Ważnym obszarem współpracy ASEAN+3 jest ekonomia.

      Podpisane zostały dwustronne porozumienia handlowe między ASEAN i Chinami i Japonią. W trakcie są rozmowy dot. podobnego porozumienia z Republiką Korei.

  ASEM – ( Asia-Europe Meeting) - główne forum ASEAN i UE, istnieje od 1996 r.

            UE współpracuje z ASEAN także w czasie spotkań ministerialnych

  ASEAN+3  - rozpoczęła się w grudniu 1997 r. nieformalnym spotkaniem przywódców państw ASEAN

       Chińskiej Republiki Ludowej, Republiki Korei i Japonii w czasie drugiego, nieformalnego Szczytu ASEAN w Malezji. Sformalizowane -  w 1999 r. poprzez wydanie Wspólnego Oświadczenia ws. Współpracy w Azji Wschodniej.

      Państwa ASEAN+3 regularnie odbywają spotkania i konsultacje w formie szczytów, spotkań ministerialnych, wyższych urzędników i spotkań eksperckich. Ważnym obszarem współpracy ASEAN+3 jest ekonomia.

      Podpisane zostały dwustronne porozumienia handlowe między ASEAN i Chinami i Japonią. W trakcie są rozmowy dot. podobnego porozumienia z Republiką Korei.

  ASEM – ( Asia-Europe Meeting) - główne forum ASEAN i UE, istnieje od 1996 r.

            UE współpracuje z ASEAN także w czasie spotkań ministerialnych

  trzy filary Wspólnoty ASEAN:

  1)     Wspólnota Bezpieczeństwa ASEAN (ASEAN Security Community);

  2)     Wspólnota Gospodarcza ASEAN (ASEAN Economic Community);

  3)     Wspólnota Społeczno-Kulturalna ASEAN (ASEAN Socio-cultural Community).

  AFTA- Azjatycki obszar wolnego handlu

  Zainicjowany przez państwa ASEAN w 1992 r.

  Specjalny program redukcji taryf (do 2008r.) - Common Effective Preferential Tariff (CEPT)

  CEPT to mechanizm redukcji taryf celnych w regionie ASEAN

Redukcja towarów: (spełniających wymóg 40% wytworzenia w ASEAN )

Do  0-5%  w latach 2002/2003

(2006 -Vietnam, 2008 - Laos and Myanmar, 2010 - Kambodża)

Szybka i normalna ścieżka redukcji towarów:

Szybka: 0-5% do 2000

Normalna:  do tego samego poziomu do 2003 r. Obecnie 81% barier celnych jest usuniętych w ramach obu ścieżek

Wrażliwe towary zostały objęte redukcją do 2010r.

  Celem APEC jest:

  znoszenie barier celnych

  współpraca technologiczna

  dążenie do ściślejszej integracji gospodarczej

  popieranie wzrostu gospodarczego i sprawiedliwego rozwoju

  Obecni pełni członkowie caricom

   Antigua i Barbuda

   Bahama

   Barbados

   Belize

   Dominika

   Grenada

   Gujana

   Haiti

   Saint Lucia

   St. Kitts i Nevis

   St. Vincent i Grenadyny

   Surinam

   Trinidad iTobago

   Jamajca

   Montserrat

  Historia

• CARICOM zastępuje CARIFTA w 1972 przy rewizji Traktatu w Chaguaramas

  CARIFTA powstała w 1956 r. jako porozumienie pomiędzy anglojęzycznymi krajami Karaibów (państwami będącymi wcześniej częścią Imperium Brytyjskiego – wyj. Surinam i Haiti)

  Członkami-założycielami CARIFTA były Trynidad i Tobago, Antigua i Barbuda, Barbados oraz Gujana 

  Cele CARIFTA

  ułatwienie wymiany handlowej

  zwiększenie jej skali

  racjonalizacja produkcji rolnej

  zmniejszanie nierówności rozwojowych między członkami organizacji

  Karaibska Wspólnota i Wspólny Rynek

  organizacja powstała podczas siódmej sesji Konferencji Szefów Rządów CARIFTA w październiku 1972.

  Przywódcy podjęli decyzję o pogłębieniu integracji i przejściu od strefy wolnego handlu do wspólnego rynku . Wstępne porozumienie o powstaniu CARICOM podpisano podczas ósmego szczytu CARIFTA w Georgetown w kwietniu 1973. Stolica Gujany została jednocześnie wybrana na siedzibę sekretariatu CARICOM.

  W 1983 Bahamy przystąpiły do wąsko rozumianego CARICOM, nie biorąc jednak udziału we Wspólnym Rynku. W 1991 stworzono instytucję członkostwa stowarzyszonego, z której skorzystały początkowo Brytyjskie Wyspy Dziewicze oraz Turks i Caicos, a następnie także Anguilla (1999), Kajmany i Bermudy (2003)

  Wspólny Rynek i dalsze etapy integracji:

  Decyzja o budowie jednolitego rynku – projekty zmian w 2001 zostały włączone do tekstu pierwotnego traktatu i łącznie podpisane przez członków Wspólnoty jako tzw. zmodyfikowany traktat (revised treaty) z Chaguaramas . 

  Najważniejsze - utworzenie Jednolitego Rynku i Gospodarki CARICOM (The CARICOM Single Market and Economy – CSME)

  Podobnie jak w przypadku UE, najważniejsze zasady jednolitego rynku to:
- cztery swobody

            (przepływu dóbr, usług, kapitału i siły roboczej)
- harmonizacja zewnętrznych stawek celnych
- swoboda prowadzenia działalności gospodarczej we wszystkich państwach członkowskich
- wspólna zagraniczna polityka handlowa

  Struktura formalna – główne organy

  Konferencja Szefów Rządów , w której zasiadający przywódcy tworzą regionalny quasi-rząd

  Każdy z nich zajmuje się określoną dziedziną i w jej ramach kieruje pracami Wspólnoty, 

np. Barbados odpowiada za sprawy jednolitego rynku, Jamajka za stosunki zewnętrzne, a Gujana za rolnictwo. 

  Rada Ministrów ds. Wspólnoty, zwana potocznie Radą Wspólnoty , tworzą  ją ministrowie odpowiedzialni w rządach państw członkowskich za kwestie integracji karaibskiej. Kompetencje Rady obejmują praktycznie całość funkcjonowania CARICOM (uchwalanie jej budżetu, nadzór nad funkcjonowaniem rynku, przygotowywanie posiedzeń Konferencji Szefów Rządów.

  Organy pomocnicze, komitety, sekretariat

  organy pomocnicze złożone są z ministrów odpowiedzialnych w rządach narodowych za sprawy będące przedmiotem ich zainteresowania, np. Rada ds. Finansów i Planowania (COFAP), Rada ds. Handlu i Rozwoju Ekonomicznego (COTED), Rada ds. Zagranicznych i Wspólnotowych (COFCOR) oraz Rada ds. Rozwoju Ludzkiego i Humanitarnego (COHSOD)

  komitety złożone z wysokich urzędników administracji rządowej, ale już nie członków rządów. Są to Komitet ds. Prawnych, Komitet Budżetowy oraz zalążek przyszłego wspólnego banku centralnego, Komitet Gubernatorów Banku Centralnego

I  Sekretariat CARICOM - przygotowuje projekty rozwiązań, zbiera i przetwarza dane, na życzenie państw członkowskich udziela im różnego rodzaju pomocy, przede wszystkim technicznej i analitycznej. Nie posiada jednak żadnych samodzielnych prerogatyw decyzyjnych – może jedynie sugerować decyzje organom międzyrządowym.

  perspektywy CARICOM

  m.in. :

  Utworzenie i podpisanie Karty Społecznej

  Połączenie przedsiębiorstw lotniczych

  Unia walutowa

  Unia polityczna

  porozumienia handlowe zawierane lub negocjowane przez CARICOM z innymi blokami i państwami:

  W połowie lat 90. zawarto umowy o preferencjach celnych z Wenezuelą i Kolumbią

  porozumienia o wolnym handlu z Kubą (2000), Dominikaną (2001) i Kostaryką (2004)

  2005 - porozumienie Petrosur, umożliwiające zakup wenezuelskiej ropy naftowej na preferencyjnych warunkach

  Współpraca Z UE i Mercosur